Virus

1 maart 2017 - Cotonou, Benin

Ik heb het weer.  Last van het ik-wil-eigenlijk-nog-niet-naar-huis-virus. Het slaat over het algemeen toe wanneer ik elders op een hoogtepunt van genieten ben en besef dat dit de laatste ultieme momenten     ‘overthere’  zijn. De symptomen zijn afwisselend juichend genieten van het feit dat ik hier ben, en tegelijk een beetje sip denkend aan dat ik de boel hier achter ga laten. Andere sypmtomen: nog een keertje extra buiten werktijd naar de afdeling, omdat ik toch mijn patienten niet kan missen. Nog een keertje mee met de Mercy Ministie om mijn patientenvriendjes nog een keer gedag te zeggen in het HOPEcenter. Nog een keer een ritje achterop de zemidjan, een dollemansrit rijden door het verkeer van Cotonou. Je zou het virus kunnen vergelijken met een dagje pretpark en dan toch nog een keertje in die achtbaan willen voor je naar huis gaat. En nog een keertje. En nog een allerlaatste keertje.... Dat dus. Heel vervelend virus, maar ook best voorspelbaar. En het komt heus weer goed.

Acht weken zijn bijna weer voorbij. Wat zijn ze snel gegaan. Heel cliche zelfs ‘omgevlogen’. Maar wat heb ik hier genoten! In het begin moest ik echt weer even een beetje wennen, maar het voelt hier allang zo thuis en vanzelfsprekend dat ik gewoon niet meer voor kan stellen dat ik hier moest wennen. En ook nu kan ik weer zeggen: wat is dit bijzonder! Ik heb zoveel mooie mensen ontmoet en verhalen gehoord. Soms teveel om te onthouden of door te geven, maar het was prachtig om hen te zien en te horen.

Deze week zijn de VVF operaties gestart. In Afrika leven meer dan 2 miljoen vrouwen met de schrijnende gevolgen van VVF (Vesico Vaginal Fistula). Door een bevalling die té lang duurde en waarbij geen medische hulp kon worden ingeroepen ontstond ‘een gat’ in de blaas, waardoor alle urine ongecontroleerd wegstroomt. In de meeste gevallen stierf de baby tijdens de gecompliceerde bevalling. De vrouw moet daarna alleen verder met stank en schaamte. Als gevolg van het voortdurende urineverlies worden deze vrouwen veelal uitgestoten door hun omgeving en de Afrikaanse maatschappij. Ze leven een eenzaam en uitzichtloos leven. Zij horen er niet meer bij… Blaasfistels ten gevolge van een bevalling komen in Nederland, door de goede verloskundige zorg, al ruim 100 jaar niet meer voor. Maar in ontwikkelingslanden komen er nog steeds jaarlijks 80.000 tot 100.000 gevallen bij (bron: VN). Voordat deze patienten konden komen, moest de hele afdeling gesopt worden. Dat was mijn ‘special project’. Supergezellig om dat samen met andere collega’s, daycrew en een hoop muziek te doen. Het was een werk, maar absoluut schoon nu!

Voorafgaand aan deze nieuwe patientengroep hebben we de documentaire ‘ A walk to Beautiful’ gezien (overigens te vinden via YouTube). In deze documentaire worden een aantal vrouwen in Ethiopie gevolgd die leven met een fistel en vervolgens geopereerd worden.  Ik vond het echt heftig om te zien hoe het leven van deze vrouwen zo verwoest kan worden. Daarom ben ik ook zo blij dat we hier op het schip iets voor deze groep vrouwen kunnen betekenen, ook al kan ik dat zelf nu hier niet meer meemaken.

In Nederland zal het de meesten ook niet ontgaan zijn dat ik ook nog even bezoek heb gekregen. Hoog bezoek zelfs. Wim en zijn zus Annerieke zijn mij voor vier dagen op komen zoeken. Ik had een overvol programma in elkaar gezet van alles wat we hier in Benin en op het schip moesten zien en meemaken. Dat hebben gedaan. En met elkaar hebben we enorm genoten van een paar dagen die wel een week leken! We zijn onder andere met een bootje naar een dorp op palen geweest. Alle mensen daar leven op het water en vervoeren zichzelf en hun goederen per boot. Wat een andere wereld is dat. Ook hebben we de slavenroute in Quida gevolgd. Dat is de route die de Afrikanen in de 19e eeuw hebben afgelegd voordat ze als slaaf aan boord van een schip richting Amerika werden gebracht. Tijdens die route kregen we van alles te horen en te zien over de tijd waarin de Afrikanen door Europeanen (helaas ook door Nederlanders) op lugubere wijze werden mishandeld en misbruikt om vervolgens in Zuid-Amerika als slaaf op zo’n zelfde bizarre manier te worden behandeld. Tja, hier was weinig positiefs over te zeggen.

Wim en Annerieke mochten ook alle dagen aan boord komen en konden zo heel veel zien op het schip. ’s Morgens vroeg stonden ze ook gewoon in de rij om hun ontbijt op te scheppen. We hebben boven op het schip pizza gegeten met het mooiste uitzicht op de haven. Mijn afdeling hebben we bezocht en spelletjes gedaan met de patienten. We zijn naar het HOPEcenter geweest en hebben daar mijn oude patienten ontmoet. We bezochten een locale kerkdienst (waar overigens gewoon een babytje van zeven dagen oud aanwezig was. Met oorbellen in!). We hebben lekker kokosnotenmelk (uit een zojuist geplukte kokosnoot) gedronken en locale marktjes bezocht.

Wat niet in mijn programma stond is dat ik op het strand bij Quida ten huwelijk gevraagd zou worden.....Whoops, dat was nog eens een verrassing! Annerieke was partner in crime en onze locale taxichauffeur bleek een stille getuige. Hoewel, op de terugweg naar huis bleek die getuige ineens niet zo stil meer, want hij startte reeds een preek met allerlei goede adviezen en vroeg of we soms een chauffeur nodig voor de dag in kwestie. Haha, bedankt, we gaan je niet vergeten!

Nou, dat hoge bezoek was natuurlijk leuk, maar ik ben gewoon nog anderhalve week aan het werk gegaan hier. En ik geniet nog meer van elk moment.  Gisteravond bijvoorbeeld: al een aantal weken hebben we onder andere een paar jongens en meiden tussen de 12 en 15 jaar met verbrandingen of vergroeiingen aan hun handen of voeten. Lachen geblazen met die gastjes! Voordat ik de ziekenhuisgang inloop, kom ik langs het trappenhuis waar die hele groep zich verzameld en in hun operatiehemden ofwel nachtjaponnen, rondhangen. Op zoek naar de beste Wifi! Na een boel high-fives loop ik door naar mijn afdeling. In de verte hoor ik ze mijn naam nog roepen. Nooit geweten dat mijn o, zo Hollandse naam hier zelfs exotisch klinkt. Ik heb zin in deze dienst! Enorm veel zin in....Enige tijd later komt er een daycrew binnen met een gitaar. Hup. Iedereen aan de dans. Zelfs mijn zojuist teruggekeerde patient met een schildklieroperatie, klapt enthousiast mee. We spelen spelletjes, ik houd opnamegesprekken tussendoor, ik leer over de temperatuurverschillen in de Verenigde Staten, we delen energyboosters (inclusiefheel veel kilocalorieen) uit aan de patienten, spelen voetbal met krukken, ik verbind wonden, prik een infuus en al dat soort dingen en we hebben gewoon heel veel plezier met de collega’s, daycrew en patienten. En als ik aan het eind van mijn dienst de ziekenhuisgang uitloop, op weg naar mijn cabin, bedenk ik weer wat een fantastische baan ik hier eigenlijk heb! Mijn ik-wil-eigenlijk-nog-niet-naar-huis-virus heeft flink toegeslagen. Maar gelukkig heb ik nog een paar daagjes om er langzaamaan bovenop te komen....Vrijdagavond om negen uur staat het vliegtuig naar Brussel gereed om mij mee te nemen. Dat is prima! 

Foto’s

8 Reacties

  1. Ineke:
    1 maart 2017
    Weer een fantastisch verhaal van je. Wat een mooi werk gebeurd er toch op dat schip. Ben stiekem toch wel een beetje jaloers op je hoor. En van harte gefeliciteerd met je huwelijksaanzoek. Mooi hoor ik gun het je zo. Hartelijk groet en uit kootjebroek van de ons en een dikke knuffel van de jongens. Je shirtjes staan ze erg goed
  2. Anneke:
    1 maart 2017
    Ohhh....wat vervelend zeg zo'n virus!
    Maar van deze blog krijg ik ook een virus: ik-kan-niet-wachten-om-te-gaan-virus!
    Geniet van alle laatste momenten! Herinneringen maken om nooit te vergeten! Wat een mooie en bijzondere periode weer aan boord!
    Goede terugreis en tot snel! Liefs, Anneke
  3. Janny V.:
    1 maart 2017
    Hoi Tineke,
    Van harte gefeliciteerd met je huwelijksaanzoek / verloving!!
    Ik kan me indenken dat je a.s vertrek een erg dubbel gevoel geeft, en nu al 'heimwee-wee-gevoelens'oproept. Het is / lijkt me ook zo bijzonder en enerverend om op het schip te zijn en alles wat je daar meemaakt. Zo heel anders dan in ons 'steriele' kikkerlandje. Geniet nog even daar, en straks ook weer van thuis!
    Groetjes, janny
  4. Pa en ma:
    2 maart 2017
    Ha Tineke,

    Weer een pracht verhaal van jou! Je hebt schrijftalent, echt! Geniet van de laatste dagen daar en een goede terugreis straks.

    Tot gauw ziens, groetjes uit de Keistad,

    pa en ma D
  5. Nathalie v Eijk:
    2 maart 2017
    Wat een fantastische verhaal... geniet van je laatste dagen... xxx
    Ps: je hebt schrijf talent wow..
  6. Eline:
    2 maart 2017
    Het is net alsof je het me aan het vertellen bent, geweldig!! Bijzonder allemaal wat je mee hebt gemaakt! Succes met afscheid nemen en een goede reis! Xx
  7. Opa en Oma Verdoold:
    2 maart 2017
    Lief Tineke,Genoten van je blog. In gedachten zagen we je bezig.
    Je noemde wat symtomen van het virus, herkenbaar. Wij willen er nog
    een symtoom aan toevoegen waaruit al die anderen ontstaan n.l.
    Ïn liefde dienstbaar zijn aan de naasten waar ook ter wereld, en dan met name de arme hulpeloze zieke medemens. Dat is de drijfveer waardoor je wordt gedreven en dat is het wat bij Mercy Ships eensgezind wordt gedaan.
    Tineke wat zou het prachtig zijn als de hele wereld door dit "Virus
    besmet raakt, tegen dit Virus hoef je niets in te nemen want het geeft zoveel blijvende vreugde. jij komt er niet over uitgepraat, bijzonder! Bedankt, God geve je een goede thuisreis.
    Lieve groeten, Opa en Oma
  8. Oerik en tjanna:
    3 maart 2017
    Op de valreep (om in scheepvaarttermen te blijven): weer bijzonder om te lezen over je leven daar. Goede reis terug.