General ward

Hi there,

De eerste werkweek op het ziekenhuisschip is voorbij! Ik draai al weer volledig mee mee in mijn team op A-ward. Dit is de afdeling waar ik twee jaar geleden ook gewerkt heb. General ward. Dat is de naam. Bedacht voor alle relatief gemakkelijke, kleine operaties. Patienten met de makkelijkste operaties worden op A-ward opgenomen. Hernia’s als liesbreuken en navelbreuken komen hier aan de lopende band binnen. Goedaardige tumoren en zwellingen her en der op het lichaam zijn ‘specially A-ward’. Een makkie zou je kunnen denken. Opnemen, de volgende dag voor OK en de dag erna gewoon weer naar huis. In theorie zou dit misschien ook mogelijk zijn. Maar de praktijk laat anders zien. Alleen al in deze eerste week heb ik echt heftige dingen gezien die wij bij lange na niet ‘general’ zouden noemen. In plaats dat ik te maken heb met gezonde, volwassen patienten, krijg ik meestal kleine ukken van soms nog geen twee jaar oud. Het is bizar om te zien dat sommige van hen amper kunnen lopen vanwege een enorme uitstulpende breuk of tumor. Op dit moment is er een klein meisje van anderhalf jaar oud met een tumor op haar stuit. Half zo groot als dat ze zelf is…..In oktober is zij voor CT-scan geweest, om te kijken of ze geopereerd kan worden. Gelukkig leek dat mogelijk. Echter, de laatste week ging het thuis niet goed meer. Dit meisje heeft een wond vanuit de tumor wat is gaan lekker door de huid heen. De tumor groeit. Harder dan verwacht. De operatie staat nu voor aanstaande dinsdag gepland. De vraag is alleen of dit door kan gaan omdat ze malaria heeft en daarbij steeds hoge koorts krijgt. Een operatie kan dan nog risicovoller zijn. Maar eigenlijk kan ze ook niet langer zo blijven liggen. Elke dienst is het weer spannend hoe het met haar gaat. Laten we hopen en bidden dat ze dinsdag geholpen kan worden! 

En zo hebben we een jongetje van ruim een jaar, die tijdens zijn herniaoperatie gereanimeerd moest worden, maar gelukkig wel goed hersteld is. Een jongetje dat na een eerdere liesbreukoperatie slecht aanspreekbaar en met hoge koorts thuis was en zo snel mogelijk opnieuw geopereerd moest worden. Zijn oplettende moeder is met hem in een voettocht van vier uur naar Mercy Ships terug gekomen. Een jongentje van negen jaar oud met zo’n grote hernia dat deze tegen de darm aan was vergroeit. Tijdens zijn operatie kon de chirurg niets anders doen dan een heel stuk darm weghalen, en alle risico’s van dien. Ook dat is A-ward. De general ward. De makkelijke afdeling van het schip. En als ik hierover mijmer en nadenk, wat moet er dan wel niet op de andere afdelingen liggen. Kan het soms nog heftiger zijn dan dit? En ja, dat kan. Ik kijk om het hoekje op B- en D-ward. Op deze twee afdelingen liggen grote en kleine mensen, oude en heel jonge patienten. Kinderen in de bloei van hun leven met verminkende brandwonden op hun lichaam. Mensen met enorme goedaardige gezwellen in hun hoofd die ervoor zorgen dat ze binnen een kwestie van tijd niet meer kunnen eten, drinken of kunnen ademen. En gelukkig kunnen ze in de meeste gevallen goed behandeld worden. Voor deze patienten is het in de meeste gevallen hun laatste hoop. Zeker wanneer ik te horen krijg dat mensen zich niet durven te laten behandelen in hun plaatselijk ziekenhuis uit angst om daar niet te overleven. 

Afgelopen dinsdag was het nationale Voodoodag in Benin. In het land zijn dan allerlei ceremonies waarbij geesten worden gevoed door middel van gemaakte voorwerpen. Dieren worden ritueel geslacht en geofferd en door de invloed van muziek raakt iemand in trance of bezeten. Geesten worden aangeroepen voor genezing of een beter leven. De christenen in Benin kwamen die dag ook samen om te bidden tot de enige God en Hem te vragen om bescherming van hun land voor geestelijke duisternis en de krachten van het kwade. Mercy Ships heeft hele dag gebeden voor de mensen in Benin. Het was zo bijzonder om dat met elkaar te doen en als het ware zo vanaf het schip Gods zegen over het land uit te spreken.

Mercy Ships heeft ook een aantal Mercy Ministries. Een daarvan was een bezoek aan de gevangenis. Vandaag ben ik meegeweest om de vrouwengevangenis te bezoeken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen idee had wat ik daarvan kon verwachten aangezien ik nog nooit een gevangenis heb bezocht. Ik dacht aan propvolle cellen, schreeuwende mensen, veel tralies etc. Ik had het mis. De gevangenis lag wel in een afgelegen gebied, maar verder leek het van buiten best een normaal gebouw. Om bij de vrouwen te komen moesten we dwars door de mannengevangenis. Dat was een groot omheind terrein waar allemaal gevangen leven, hun kleren wassen, koken en samen leven. Het leek haast een dorp. Met het verschil dat ze hier niet vrijwillig in en uit konden gaan. En iets op hun kerfstok hadden. Tenminste, in de meeste gevallen misschien. Ik hoorde dat men soms onschuldig gevangen zit om allerlei redenen. Voor de vrouwen geldt hetzelfde. Ik heb zo’n twintig vrouwen ontmoet. Sommigen oud, sommigen nog piepjong met kinderen, sommigen zwanger of net bevallen. Een vrouw zat gevangen omdat ze spullen in haar winkel verkocht, waarvan ze niet wist dat ze gestolen waren. In Nederland zou men recht hebben op een eerlijk proces en een rechtzaak. Hier worden mensen soms zonder proces of rechtspraak gevangen gezet, zonder te weten of en wanneer te weer vrijgelaten worden. Aanstaande woensdag heeft een van de vrouwen een rechtspraak. Als de rechter tenminste komt. Verder weet ze niets. Elke twee weken bezoekt Mercy Ships de gevangenis. Dan zingen we met elkaar (de vrouwen daar zingen het meest uitbundig), lezen uit de bijbel en brengen tijd met hen door. Ik heb geen idee wat deze vrouwen gedaan hebben, of waarom ze gevangen zitten. En dat hoef ik ook niet te weten. Ik vind het fijn om ze toch iets van liefde te geven en ze iets van Gods liefde te laten zien. Ze te laten weten dat ik aan hen denk.

Gelukkig heb ik tijd. Veel tijd. Tijd om mijn gedachten over al deze dingen te laten gaan. Tijd om ’s avond op het dek in de warme wind te zitten en blij en dankbaar te zijn dat ik weer voor een heel klein deeltje mag meewerken aan hoop voor de mensen in Benin. En natuurlijk, soms mis ik thuis, mis ik Wim, mis ik familie, mis ik vrienden, mis ik mijn Nederlandse taal en werk. Maar op het moment dat ik bezig mag zijn op de afdeling, mee mag gaat met een ministy, dan vergeet ik dat. Dan ben ik zo blij dat ik de kans krijg om al die tijd die ik heb, hier te mogen besteden.