Nachtdienst

Nachtdienst. Het ideale moment om weer wat te schrijven. Niet omdat ik daarnaast geen tijd heb. Heus wel. Ik ben tenslotte in Afrika. Maar zo door de dagen heen heb ik van alles te doen. En nu slaapt mijn afdeling. Dat hoop ik tenminste. Soms komt er een klein, donker meisje even op schoot zitten en kijkt met verwonderende ogen naar het beeldscherm. Ik doe controles, geef medicatie, leer Fon (een van de talen die in Benin gesproken wordt) met de daycrew, haal thee in de Diningroom en op de terugweg maak ik een praatje met mijn vriend de Gurkha (bewaker) op de gangway. Samen kijken we uit over het dock, gevuld met Mercy-Ships auto’s, zelfgemaakte volleybalvelden en policontrole-tenten. In de warme bries, hangend over de reling staren we naar Benin. Dan praten we over waarom we hier zijn. Het is fijn om hier te zijn, dat vinden we. Natuurlijk kan ik niet te lang weg blijven. Mijn afdeling heb ik onder toeziend oog van de daycrew en een collega van de andere afdeling achtergelaten. Maar mijn blog moet af. En straks moet ik mijn patientjes klaar maken voor de operatie. Gisteravond zijn er weer nieuwe patienten gekomen. Grotendeels weer kinderen. Ditmaal kinderen met lipoma’s (goedaardig gezwel van vetweefsel) in het gezicht, knie, arm etc. Hopelijk is dat vanaf vandaag verleden tijd.

Bridgitte, het meisje met het enorme tumor op de stuit maakt het goed. Erg goed zelfs. Haar operatie is geslaagd. De dag na de operatie zag ik haar moeder. Een stralende lach op haar gezicht maakte vertelde me dat het goed ging. Inmiddels is er niet meer over dan een klein litteken. Wat een grote blij!

Ik was een weekje verhuisd. Naar D-ward. De afdeling met de grote gezichtstumoren, gespleten gehemeltes en echt ingewikkelde plastische chirurgie. Ik had het daar echt ook naar mijn zin. Het was zo gaaf om mijn verpleegkundige vaardigheden en ervaringen los te laten op die afdeling. Drains, infuzen, antibioticaas, wondzorg...het vocabulaire van mijn eigen afdeling in Nederland kwam allemaal langs. Op die afdeling lag een vrouw met een neurofibroom (een goedaardig gezwel van bindweefselcellen) die bijna haar hele rug bedekte. Door de plastisch chirurg is haar hele rug ontdaan van dit gezwel, maar daarbij bleef wel een grote wond achter. Deze vrouw moest een week plat liggen. Helaas was er toch wat verband los gelaten en leek de nieuwe huid wat verschoven te zjin. Laat het nu net het einde van de avonddienst zijn. Toch maar de chirurg gebeld. In zijn korte broek en op teenslippers was hij tien minuten later gereed om op de afdeling de hele rug opnieuw te gaan verbinden. En met nog twee andere verpleegkundigen stonden we paraat als rechterhand van de chirurg. Een uur later was het hele bovenlichaam van de vrouw stevig in gepakt in soort gipsverband zodat de nieuwe huid absoluut niet meer los zou laten. Voldaan nam ik afscheid. Overuren schrijven doe ik hier niet. Ik werk ze maar al te graag.

Nederlands. Nederlands praten klinkt soms echt niet op zijn plek hier. Al die harde klanken en letters zijn hier lachwekkend. Bij mijn engelssprekende collega’s en daycrew tenminste. Ik vind Nederlands best normaal klinken hoor. Maar goed, als de daycrew op mijn pas ziet waar ik vandaan, vragen ze altijd wat voor taal ik spreek. Dutch, dat spreken wij. Enthousiast laat ik ze ‘Goedemorgen, hoe gaat het? Het gaat goed. Dankje’ leren.  En om het dan maar voor altijd duidelijk te laten zijn: Nederlands klinkt als ‘carrot chewing. Nu begrijpt iedereen tenminste wat voor taal wij Dutchies spreken.

Vorige week ben ik op mijn vrije dagje meegegaan met de eyescreening. Elke morgen is van acht tot twaalf uur in het ziekenhuis van Cotonou de oogscreening. Ik ging mee om te assisteren. Niet zozeer bij de behandeling van oogproblemen, daar heb ik geen kaas van gegeten. Maar bij het organiseren van de grote menigte die buiten de poort stond te wachten. Daar had ik natuurlijk evenmin kaas van gegeten. Maar goed, ‘men’ dacht dat ik wel kon zorgen dat iedereen met een groen, blauw, geel of geen kaartje naar de juiste plek zou gaan. Portofoon in mijn hand, oranje hesje aan en pet op. Buiten de poort van het ziekenhuis had zich al een grote menigte verzameld. Niet eens alleen oude mensen, maar ook kinderen met allerlei oogproblemen. Ik kon ze niet tellen, zoveel. En ik heb me laten vertellen dat die hoeveelheid er elke dag is. Oeps. Dat kan nog wel eens een drukke morgen worden dan. Maar er zit een systeem in. Bij de poort krijgen steeds dertig mensen een kaartje van een Mercy Ships-collega. Vervolgens wordt die groep door een andere collega begeleid naar de eerste screening. En daar stond ik. Iedereen die gescreend is krijgt een wel of geen kaartje. Mensen met een kaartje kunnen waarschijnlijk geholpen worden of hebben verder onderzoek nodig. De mensen zonder kaartje moeten naar huis. Mijn taak was om te zorgen dat de mensen die geholpen konden worden naar de juiste plek werden gebracht, de mensen zonder kaartje naar huis gingen en vervolgens een nieuwe groep laten komen. Zo passeerde ruim 430 mensen mijn post. 430 mensen unieke mensen zijn gescreend, ongeveer 150 mensen hebben bij de poort voor niets staan wachten omdat de tijd echt om was. Ik had gewild dat ze allemaal geholpen konden worden. Best heftig  was het om het overgrote deel naar huis te moeten sturen. Sommigen konden amper meer zien. Maar voor deze mensen kan Mercy Ships niets betekenen. Gelukkig is er ook een groep die wel geholpen kan worden. Het kan zijn dat zij een kleine behandeling nodig hebben. Soms een operatie van hooguit een kwartier en zij kunnen weer zien. Zij kunnen weer spelen. Zij kunnen weer werken. Zij kunnen weer zorgen. En morgen staat er weer een nieuw groep.

Het is bijna tijd om aan mijn ochtendronde te beginnen. Het wordt bijna dag. De wereld ontwaakt en ik mag straks mijn cabinbed in. Wat een fijn vooruitzicht!