Gewoon?!

Mikwabo!

‘Een nieuwe blog?’. ‘Ja, echt ik ga hem schrijven. Binnenkort komt ‘ ie eraan’, zeg ik dan. Niet dat ik geen verhalen heb hoor, maar heel veel dingen zijn de laatste weken nu ‘gewoon’.  En tja, als iets gewoon is, dan wordt het lastig om er niet gewoontjes over te schrijven. Maar ik zal gewoon proberen het ongewone op te zoeken.

Op welke afdeling wordt soms non-stop muziek geluisterd, door kleine jongetjes gedrumd op een kruk, de deur behangen met ingekleurde tekeningen, de ziekenhuisgang als racebaan en voetbalveld gebruikt? Op welke afdeling komt de teamleider in de avonddienst na een acute situatie Skittles en M&M’s brengen omdat we suikers nodig hebben? Welk ziekenhuis heeft Funky Friday en lopen de medewerkers in de meest vrolijke srubs rond? In welk ziekenhuis liggen patienten van 1 tot 50 jaar op dezelfde afdeling? Op welke afdeling wordt voor en na elke dienst met elkaar gebeden of gezongen, of gelezen uit de Bijbel, gewoon omdat we dankbaar zijn voor wat goed gaat en mogen bidden voor de hulp die we nodig hebben? Bij welke bloedbank kun je je juist afgetapte bloed zo naar de patient op de operatiekamer brengen? Welk ziekenhuis heeft bedden op blokken staan met daaronder matrassen voor de vader of moeder? Welk personeelsrestaurant heeft een bel die geluid kan worden wanneer iemand jarig is? En waar wordt vervolgens dan massaal gezongen in allerlei talen voor de jarige? In welk huis slaap je op verdieping 2, werk je op verdieping 3, eet je op verdieping 4, ga je naar het cafe op verdieping 5, chill je op verdieping 6, speel je buiten op verdieping 7, relax je in de zon –uitkijkend over de haven- op verdieping 8 en zwem je in het zwembad op verdieping 9? In welke boetiek vind je aangebroken zonnebrand, tandpasta, tweedehands kleding, magneten, stickers, zonnehoeden, pjama’s etc. wat vervolgens ‘ for free’  meegenomen mag worden? Waar is een huiskamer waar mensen van over heel de wereld spelletjes spelen, lezen, muziek luisteren, films kijken, gezelligheid hebben, goede gesprekken houden? En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit is gewoon Mercy Ships. Echt superleuk! En elke dag kan ik me weer verbazen over en genieten van die dingen die het werken en leven hier zo speciaal maken.

Iets anders. Volgens mij heb ik al eens geschreven dat Mercy Ships ook een aantal projecten in Cotonou en omstreken bezoekt. Mercy Ministries zijn dan. Laatst ben ik een aantal keer met een Mercy Ministrie meegeweest. Zo heb ik onder andere een dovenschool bezocht. Daar heb ik mijn naam leren spellen in gebarentaal. En inmiddels weet ik dat een applaus, met de handen in de lucht zwaaien is. Maar wat ik vooral niet vergeten ben, is dat de kinderen daar lol, heel veel lol hebben. Het was zo leuk om daar een middag door te brengen, met de kinderen te spelen en te knutselen en te weten dat ze het goed hebben.

Ik ben ook naar een jongerenverblijf geweest waar voornamelijk meisjes (maar ook jongens) tussen de 13 en 21 jaar verblijven. Soms alleen. Soms zwanger. Soms met een baby. De aanleiding tot hun verblijf is vaak triest. Soms is er sprake van misbruik of van geweld. Deze tieners staan er al op jonge leeftijd alleen voor. Dit verblijf is ingericht als dagbesteding. Er is ook een verblijf waar sommige meisjes permanent wonen. Bij de dagbesteding krijgen de tieners een cursus van zes maanden, waar ze leren koken, wassen, naaien, hun eigen kruiden en zalfjes maken en vervolgens die leren verkopen. Het doel is om deze tieners weer op weg te helpen naar zelfstandigheid om voor henzelf of hun kind te kunnen zorgen. En Mercy Ships brengt hen elke week een bezoek. Ik ben nu een paar keer meegeweest. Dan wordt er gezongen, gedanst, een bijbelverhaal uitgebeeld en uitgelegd en een creatief werkje erbij gemaakt. Zelfs de grote, stoere jongens doen mee!

Er bestaat een koning in Benin! Een soort koning van een bepaald district dan: Abomey. Er gaat een heel geschiedenisverhaal aan vooraf. Hoe dat nou precies met die 12 koning vanaf 1600 en of er nu mannen of alleen vrouwen in zijn leger zaten, weet ik even niet meer. Google gerust! Maar ik mocht dus samen met 75 andere Mercy Shippers bij hem komen lunchen. Zo’n uitnodiging sla ik natuurlijk niet af. In fantastische, krakende, piepende bussen werden we bij de koning gebracht. Hoewel de drie uur durende rit niet erg genadig was voor mijn zitvlees, heb ik enorm genoten van de wereld aan de andere kant van het busraam. Wat indrukwekkend was het om al dat leven te zien. Zemidjans, motors  voor het groter en kleiner vervoer zwermen als mieren over de weg. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel moters in mijn leven gezien heb. Er gaat van alles op: een gezette dame in kleurijke kleding, een heel gezin met voor- en achterop een paar kindjes, kippen, waterleidingen, grote dozen met allerlei ondefinieerbare spullen enz. Langs de weg lopen moeders of kinderen die ook weer kinderen op hun rug dragen, ingewikkeld in de meest prachtige doeken. Op hun hoofd een mand met fruit of waar. En dan al die kraampjes waar rijst, ananas, tomaten, of gasolie verkocht wordt, prachtig om te zien. Het eten bij de koning ging in vol ornaat met veel dans en zo mogelijk nog meer Afrikaans eten. Denkend aan mijn maag heb ik af en toe een gang overgeslagen, maar het was echt een bijzondere ervaring.

Al eerder schreef ik over Britgitte, het kleine meisje met de enorme tumor op de stuit. En al eerder vertelde ik dat het zo goed met haar ging. Van een bang, huilerig meisje is ze na de operatie veranderd in een van de meest levenslustige en vrolijke kinderen op de afdeling. Samen met nog wat kleine vriendjes brengen ze een boel gezelligheid op de afdeling. Afgelopen week mocht Britgitte eindelijk naar huis. Gelukkig voor haar, maar wel heel sip voor ons. Het is ineens een stuk stiller op de afdeling. De meeste kinderen met plastische chirurgie (meestal vanwege brandwonden) zijn inmiddels ontslagen. De komende weken gaan we ander soort operaties krijgen: Schildklieroperaties. Meestal hebben deze patienten last van een reuze kropgezwel van de schildklier waaraan ze geopereerd worden. Weer een nieuwe uitdaging. Een nieuwe leeftijdsgroep. Andere gesprekken. Geen gedoe met ballonnen en kleurplaten enzo. Maar ook vast weer een mooie ervaring. Ik heb er zin in!

Via deze weg wil ik trouwens ook iedereen bedanken voor de lieve berichtjes, kaartjes, appjes, groetjes die ik steeds krijg. Echt superleuk om dat hier te lezen. Dus gewoon bedankt!